Postsparbuch Deutsche Reichspost 1942
Terwijl andere landen begin 19e eeuw al voordelen zagen in de oprichting van postspaarbanken (Groot-Brittannië in 1807, België in 1870, Japan in 1875, Italië in 1876, Roemenië in 1880, enz.), werd in 1868 een poging gedaan om er een op Duitse bodem op te richten, maar deze mislukte door hevig verzet van de spaarbanken. Hoewel het aanvankelijke idee was om alleen stort- en opnamepunten voor spaarbanken bij postkantoren te vestigen, mislukten ook verdere pogingen van de postadministratie. Het keerpunt kwam pas met de annexatie van Oostenrijk bij het Duitse Keizerrijk. Aangezien Oostenrijk al in 1883 een postspaarbank had opgericht en deze zeer populair was onder de bevolking, was ontbinding van de bestaande instelling uitgesloten. Met de overdracht van de activa van de Oostenrijkse Postspaarbank aan het speciale fonds van het Duitse Keizerrijk werd op 1 januari 1938 de postspaarbankdienst in het hele Rijk ingevoerd.
De basis voor de postspaarbankdienst was de Postspaarbankverordening van 11 november 1938. Deze voorschriften werden voor het publiek in een speciale publicatie verzameld. Elke deelnemer aan de Postspaarbankdienst ontving een postspaarboekje met identificatiebewijs, dat hij bij terugbetaling aan de balie moest tonen. Voor terugbetalingen tot 100 RM waren "terugbetalingsbewijzen" vereist; voor bedragen boven 100 RM waren "annuleringsbewijzen" vereist